ಎರಡು ಮೆದುದಿಂಬುಗಳ
ನಡುವಿನ ಹಳ್ಳದಲಿ
ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಮಲಗುವುದೆ
ತಾಯ್ತನ!

"ಕರೆದ ದಾರಿ ಬೇರೆ, ಮತ್ತೆ
ಹಿಡಿದ ದಾರಿ ಬೇರೆಯೆ!
ಹಾತೊರೆದು ನಡೆವರನ್ನು
ಹಾದಿಗೆಡಿಸುತಾರೆಯೆ?"
 - ದಿಗ್ಭ್ರಾಂತ ಕವಿತೆ - ಗಂಗಾಧರ ಚಿತ್ತಾಲ

ಇವತ್ತು ಈ ಕವಿತೆ ಓದಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಯಿತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯದೋ ಯಾವಯಾವದೋ ವಿಷಯಗಳು ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತು.
ಒಂದೊಳ್ಳೆಯ ಕವಿತೆ ಅಂದ್ರೆ ಹೀಗೆ ಅಲ್ಲವೆ? ನಾನು ಹುಟ್ಟುವುದಕ್ಕೂ ಮೂವತ್ತು ವರುಷಗಳಿದ್ದಾಗ ಬರೆದ ಕವಿತೆ ನಾನು ಹುಟ್ಟಿ ನಲವತ್ತು ವರುಷದ ಮೇಲೆ ನನ್ನನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸುವ ಈ ಕಾವ್ಯಾನುಸಂಧಾನಕ್ಕೆ ಮನಸೋತಿರುವೆ.
ಪು.ತಿ.ನ ಬರೆದ ಹಾಗೆ "ಕಥೆಗಳ ಬರೆಯುವ ಕಥೆಗಾರ ನಿನ್ನ ಕಲೆಗೆ ಯಾವುದು ಪಾರ.."

ಇದೇ ಹುಕಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಸೊಲ್ಲು ತಡೆದರೂ ಮತ್ತೆ ಬಂದು ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿತು.

ಬದಲಾದ ಹಾದಿ, ಹೆಜ್ಜೆ,
ಜತೆಪಯಣದ ವಜ್ಜೆ
ನೋಡುತ್ತಲೆ ಕಳೆದ ದಿನಗಳ
ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಹೊರಟು
ನೋಡದಿದ್ದರೂ ನಡೆದೀತೆಂಬ
ನಿಲುಗಡೆಗಳ ದಾರಿ
ತುಟಿಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಉದುರಿವೆ
ತುಟಿ ಮುಟ್ಟಲಾರದೆ ಅದುರಿದೆ
ನೀನು ನಡೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀ
ನಾನು ಹೊರಳಿಬಿಟ್ಟಿರುವೆ
ಆದರೂ
ಆ ನೀನು
ಕಾಲವಳಿಸದ ನಿಜ
ನನ್ನ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ,
ಒಂದೇ ಹಾದಿಯ, ಹೆಜ್ಜೆ-ಮೇಲೆ-ಹೆಜ್ಜೆಯೇ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ.

ಉಮ್ಮತ್ತಿ

ಇರಬಹುದೆ
ರಸ,ಹಣ್ಣು,ಕಾಯಿ,ಬೇರು..
ಉಮ್ಮತ್ತಿ ಕಾಯಿಯ ಹಾಗೆ?
ಎರಡು ದಿನ ಹಚ್ಚಿದ ಮೇಲೆ
ಕೂದಲುದುರಿ ನುಣ್ಣಗಾಗಿ
ಫಣಿಯ ಮಂಡೆ ಬೋಳಾದ ಹಾಗೆ
ಗಂಟಲ ಸಮುದ್ರದೊಳಗಿಂದ
ಉಕ್ಕಿ ಬರುವ ಮಾತಿನಲೆಗಳ
ಅಡಗಿಸಿ, ಮಲಗಿಸಿ,
ಮೌನದಂಡೆಗೆ ಮರಳಿಸುವ
ಮಾಯಕದ ರಸ, ಹಣ್ಣು, ಕಾಯಿ, ಬೇರು?
ಇರಬಹುದೆ
ಸಿಗಬಹುದೆ
ಜೀವವುಳಿಯಬಹುದೆ?

ಮಳೆಯಾಗುವ ಮೊದಲು..

ವಿಷಯ ತಿಳಿಯಿತು.
ಹಾಂ ಇಲ್ಲ, ಹೂಂ ಇಲ್ಲ,
ಬೇಕಿತ್ತೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಬೇಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ!

ಇನ್ನೊಂದು ವಾರ,
ಮತ್ತೊಂದು ಸ್ಕ್ಯಾನು,
ಮತ್ತೆ ನಾಕು ಹೃದಯ,
ಕಣ್ಣರಳಲಿಲ್ಲ, ನಗು ಅರಳಲಿಲ್ಲ,
ಕೈಲಿ ಹರಿಯತ್ತಾ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ
ತುಟಿಯ ಬದಿಗೆ ಬಿರಿದೂ...
ಮಾತಾಗಲಿಲ್ಲ.  :(

ಎರಡು ಜೀವದ
ಬಯಕೆ,
ಸುತ್ತ ಹಬ್ಬಿದ ಜಗಕೆ-
ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣಿಗೂ ಅವರವರದೆ ಕನ್ನಡಕ.

ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಜೀವ ಮಾತ್ರ
ದಿವಾನ ಏರಿ ನಿಂತು
"ಈಗೆತ್ತಿಕೋ ಅಮ್ಮ
ಕೆಳಗಿಂದ ಎತ್ತಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತೆ" ಅಂತು. 
ಆ ಜೀವದ "ನೆನಕೆ,
ಆಶೆ, ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚು, ಮತ್ತು ಮುದ್ದುಗರೆಯುವಿಕೆಯೇ
ನಿನ್ನ ಬದುಕಿನ ಹರಕೆ"
ಎಂದು ನಾನು ಇಂದು ಹೇಳಿದರೆ ನಿನಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲರ ಕನ್ನಡಕದ ಪವರ್ ಬದಲಾಗಿದೆ.
ಅಂಗಳದಿ ಅರಳಿದ ಹೂವು ಎಲ್ಲರ ಮನವರಳಿಸಿದೆ.
ಹೊಕ್ಕಳ ಬಳ್ಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಯಾವುದೇ ಕನ್ನಡಕವಿಲ್ಲ, ಲೆನ್ಸು ಇಲ್ಲ.
ಅದೇ ಆಶೆ, ಅದೇ ಬಯಕೆ, ಜೀವದಾಳದಲಿ ಮಮತೆ.

ಕಿಟಕಿಯಾಚೆಗಿನ ಆಕಾಶ

ಮೋಹದಾ ಹೆಂಡತಿ ತೀರಿದ ಬಳಿಕ...
ಅವನು ಹೋಗಬಹುದು
ಎಳೆಗಳ ರೇಷಿಮೆಯ ಕತ್ತರಿಸಬಹುದದು
ಲೋಕರೂಢಿ

ಮೋಹ ಹರಿದರೂ
ಇವಳು ಮಾತ್ರ...

ಅವನ ಮನೆಯ ಗಟ್ಟಿ ದಿಂಬ (ಗೋಡೆ)
ಅತ್ತೆ ಮಾವರ ದಿಟ್ಟಿ ಕಂಬ
ಮಕ್ಕಳ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ
ಜೀವರಸ ಪಾಕ ಹದಗೊಳಿಸದೆ
ಹೊರಟು
ಮುರಿದರೆ ರೂಢಿ
ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ರಾಡಿ.

ಒಳಗಿನ ಬಗ್ಗಡ
ರಾಚದಂತೆ
ನೋವ ನೂಲು
ಕಾಣದಂತೆ
ಬದುಕ ನೇಯ್ಗೆ ನೇಯುವಂತೆ
ಇವಳಿಗೆ ಕಲಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಇಲ್ಲದ ಗೂಟಕೆ
ಒಲ್ಲದ ಹಗ್ಗಕೆ
ಒಡ್ದಿ ಇವಳು ನಿಲ್ಲಬೇಕಿದೆ.

ಮೋಹದ ಹೆಂಡತಿ ತೀರಿದ ಬಳಿಕ ಅವನು
ಸ್ವಚ್ಭ ಆಕಾಶದಿ ತೇಲುವ ಹಕ್ಕಿ.
ಒಂದೊಂದು ಸಲ ಆಕಾಶವೂ ಆಗಿಬಿಡಬಹುದು.

ಇವಳು ಬರೀ
ದಿಟ್ಟಿ ಹರಿಸಬಹುದು

ಕಿಟಕಿಯಾಚೆಗಿನ ಆಕಾಶಕೆ.

ಮಳೆ ಮೋಡ (ಮಾತ್ರ)..

ಮೊಣಕಾಲುದ್ದ ನೀರಿನ ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಆಡುವ ಮಕ್ಕಳು
ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಕಲ್ಸೋಪಾನದ ಅಂಚಿಗೆ ನೆರಳಾಡುವ ಅರಳಿಮರ
ಬಿರು ಬೇಸಿಗೆಯ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದಿ ಮಳೆ ಮೋಡ.
ಈಗೀಗ,
ಬರಬೇಕಾದ ಮಳೆ, ಮೋಡ ತುಂಬಿಯೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ
ಆಸೆ ತೋರಿಸಿ ಕರಗುವುದನ್ನು ಮೋಡಗಳು ಕಲಿತಿವೆ;
ಕರಗಿದ, ಪುಡಿಯಾದ, ಆಸೆಬೆಟ್ಟದ ತಪ್ಪಲಿನವಳು ಮಾತ್ರ
ಕಲಿಯಲಾರದೆ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇರುವಳು.

(ದೋಣಿಯೊಳಗೆ ನೀನೂ....)
ನೀನು ಒಬ್ಬನೇ ನಿಲ್ಲಬಯಸಿದೆ.
(ಕರೆಯ ಮೇಲೆ ನಾನೂ...)
ನಾನು ಒಬ್ಬಳೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟೆ.
ಸುತ್ತ ಮಕ್ಕಳು, ನದಿ, ಆಕಾಶ, ಮಳೆ ಮೋಡ, ಬಿಸಿಲು, 

ಸೋಪಾನ, ಅರಳಿ ಮರ, ಮತ್ತು ಊರೊಳಗೆ ಹೋಗುವ ಹಾದಿ.