Wednesday, September 19, 2018

ಥೋಡೀ ಸೀ..

ಮೇರೇ ಘರ್ ಕೇ ಆಂಗನ್ ಮೇ, ಛೋಟಾ ಸಾ ಝೂಲಾ ಹೋ
ಸೋಂಧೀ ಸೋಂಧೀ ಮಿಟ್ಟೀ ಹೋಗಿ, ಲೇಪಾ ಹುವಾ ಚೂಲಾ ಹೋ
ಥೋಡಿ ಥೋಡಿ ಆಗ್ ಹೋಗೀ..ಥೋಡಾ ಸಾ ದುವಾಂ...
(ಗುಲ್ಜಾರ್ ಕವಿತೆ, ಭೂಪಿಂದರ್ ಮತ್ತು ಲತಾ ಹಾಡುಗಾರಿಕೆ)

ಒಂದು ಉಲಿ ಮೆಲ್ಲನೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ ಸ್ಟೀರಿಯೋದಿಂದ.. ಅದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಿದ್ದಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಹಂಬಲಗಳೇ ಆ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಹಾಡಲ್ಲಿ ಹರಿದಿರಬಹುದು...ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ನಿನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಬಾಯಿ ಕಿರುನಗುತ್ತದೆ.
ಬಾಯ ತುದಿಯಿಂದ ಅದು ಹೇಗೋ ಆ ನಗು ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಜಿಗಿದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ತುಂಬ ಬೆಳದಿಂಗಳು ಸುರಿದು
ಮಾತೆಲ್ಲ ಮೂಕವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಬೆರಳಿಗೆ ಬೆರಳು ಬೆಸೆದು, ಕಣ್ತುಂಬಿದ ನೋಟವನ್ನ ಬಿಡಲಿಷ್ಟವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣೊಳಗೇ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಆಗಸಕ್ಕೆ ಮುಖ ಮೇಲೆತ್ತಿ ಕೂತುಬಿಡುವೆ.

ಚಿಕ್ಕ ಉಯ್ಯಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಜೀಕುತ್ತ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಅಂಗಳವನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ಜೀಕಿದ ಉಯ್ಯಾಲೆ ಕೆಳಗಿಳಿಯದೆ ಹಾಗೆ ಮೇಲೇರಿ..ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡ ಹಾದು, ಮೋಡ ಮಳೆಗಳಲಿ ನೆನೆದು, ಸಮುದ್ರದ ಉಪ್ಪು ಗಾಳಿ ಕುಡಿದು...ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುತ್ತಿದೆ ಅಂಗಳದಿಂದ ದೂರ, ಬಯಲುಗಳಾಚೆಗೆ ಕಿಕ್ಕಿರಿದ ಮಹಾನಗರದ ಚೆಲುವಾದ ಬೀದಿಯ ಸೊಗಸಾದ ಮನೆಯೊಂದರ ಛಾವಣಿಗೆ.

ಅದೇ ಆಗಸ, ಅದೇ ಚಂದ್ರ. ನೋಡುವ ಪಾತಳಿಯೇ ಬೇರೆ.
ಚಂದ್ರನಿಳಿಯಲಾರ ಇಲ್ಲಿ ನೇವರಿಸಲಾರ ಕೆನ್ನೆ ಬೆಸೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಬೆರಳು...
ದಾರಿಯೇ ಹೊರಳು. ತುಂಬಿನಿಂತ ಕೊರಳು.
ಥೋಡೀ ಸೀ..ಎಂದು ಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಕೂಡ ಎಷ್ಟು ಭಾರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ ನಿಲುಕದೆ ಇದ್ದು ಬಿಡಬಹುದು ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರುವ ದಿನಗಳು.