|| ಮರದೊಳಗೆ ಮರ ಹುಟ್ಟಿ ಮರ ಚಕ್ರ ಕಾಯಾಗಿ ತಿನ್ನಲಾಗದ ಹಣ್ಣು ಬಲು ರುಚಿ...||
ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅದಿರುತ್ತದೆ.
ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೋ, ಪಾತ್ರೆಯ ಸಂದಿಗೋ, ಸ್ಟೋವಿನ ಕೆಳಗೋ, ಪಾತ್ರದ ಸ್ಟಾಂಡಿನ ಕೊಂಡಿಗೋ ನೇತಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.
ಅದು ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ ನೋಡಲು ಹಾಗೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಅದಿಲ್ಲದೆ ಕೆಲಸ ಸಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ನೋಡಲು ಬೇಕೇ ಬೇಕೆನಿಸಿರುವುದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ.
ಪಾತ್ರೆ ಇಳಿಸುವಾಗ, ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಚಿ ಮುಗಿಸಿದ ಕೂಡಲೆ, ಚಾ ಮಾಡಿದ ತಟ್ಟೆಯನ್ನ ಸಿಂಕಲ್ಲೆ ತೊಳೆದಿಟ್ಟು ಬಿಸ್ಕಿಟು ಡಬ್ಬಿ ಹುಡುಕುವ ಮೊದಲು,
ಚಪಾತಿ ಲಟ್ಟಿಸಿ, ಮಣೆಯನ್ನ ಸ್ಟಾಂಡಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಉದುರಿದ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಒರೆಸುವಾಗ
ಅಚಾನಕ್ ಉಕ್ಕಿದ ಹಾಲಲ್ಲದ್ದಿದ ಸ್ಟೋವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸಲು
ಪಾಕ ಕುದಿಯುವಾಗಲೇ ಮೀಟಿದ ಬೆಲ್ಲು ಕೇಳಿಸಿ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆಯಲು ಹೋಗುವ ಮೊದಲು,
ದಿನವೂ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಸೋಪು ಹಚ್ಚಿ ತೊಳೆದು ಅಲ್ಲೆ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಒಣಗಿಸಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅದಿರುತ್ತದೆ.
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತುಂಟ ಮಕ್ಕಳ ಆಟಿಗೆಯೊಡನೆ ಸೇರಿಯೂ ಮತ್ತೆ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೇ ಓಡಿಬರುತ್ತದೆ.
ಅದನ್ನ ಮಶಿಬಟ್ಟೆ, ಕೈ ಒರ್ಸೊ ಬಟ್ಟೆ, ಅಡಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ, ನ್ಯಾಪ್ಕಿನ್ನು, ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದು ಕತೆ ಓದಿದ್ದೆ. ತಾಯಿ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಮಶಿಬಟ್ಟೆಯ ಹಾಗೆ ಅಂತ ಒಂದು ವ್ಯೂ ಅದು. ಯಾರು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಂತಲೂ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.. ಮಾತೃದೇವೋ ಭವದ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬಹುಶಃ ಇದು ಜಾಸ್ತಿ ನಿಜ.
ಉಬ್ಬಿ ನಿಂತು ರಸವಾಗಿ ಆವರಿಸಿದ ತಾಯ್ತನವು
ತೊದಲು ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದೇ ದೂರ ಕ್ರಮಿಸುತ್ತಾ
ಆತು ನಿಲ್ಲುವ ನಿಲುಕುಗಳನ್ನ,
ತಲೆಯೂರಿದ ಮಡಿಲನ್ನ,
ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದ ಕೈಗಳನ್ನ ಮೀರುತ್ತಾ
ರೂಪವೊಂದು
ಒಳಗಿಂದ ಮೂಡಿ
ಕಣ್ಣೆದುರು ಬಂದು
ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗೆ ಹೋದಂತಾದ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ
ಏನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ?
{ಅ}
ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅದಿರುತ್ತದೆ.
ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೋ, ಪಾತ್ರೆಯ ಸಂದಿಗೋ, ಸ್ಟೋವಿನ ಕೆಳಗೋ, ಪಾತ್ರದ ಸ್ಟಾಂಡಿನ ಕೊಂಡಿಗೋ ನೇತಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.
ಅದು ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ ನೋಡಲು ಹಾಗೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಅದಿಲ್ಲದೆ ಕೆಲಸ ಸಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ನೋಡಲು ಬೇಕೇ ಬೇಕೆನಿಸಿರುವುದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ.
ಪಾತ್ರೆ ಇಳಿಸುವಾಗ, ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಚಿ ಮುಗಿಸಿದ ಕೂಡಲೆ, ಚಾ ಮಾಡಿದ ತಟ್ಟೆಯನ್ನ ಸಿಂಕಲ್ಲೆ ತೊಳೆದಿಟ್ಟು ಬಿಸ್ಕಿಟು ಡಬ್ಬಿ ಹುಡುಕುವ ಮೊದಲು,
ಚಪಾತಿ ಲಟ್ಟಿಸಿ, ಮಣೆಯನ್ನ ಸ್ಟಾಂಡಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಉದುರಿದ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಒರೆಸುವಾಗ
ಅಚಾನಕ್ ಉಕ್ಕಿದ ಹಾಲಲ್ಲದ್ದಿದ ಸ್ಟೋವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸಲು
ಪಾಕ ಕುದಿಯುವಾಗಲೇ ಮೀಟಿದ ಬೆಲ್ಲು ಕೇಳಿಸಿ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆಯಲು ಹೋಗುವ ಮೊದಲು,
ದಿನವೂ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಸೋಪು ಹಚ್ಚಿ ತೊಳೆದು ಅಲ್ಲೆ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಒಣಗಿಸಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅದಿರುತ್ತದೆ.
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತುಂಟ ಮಕ್ಕಳ ಆಟಿಗೆಯೊಡನೆ ಸೇರಿಯೂ ಮತ್ತೆ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೇ ಓಡಿಬರುತ್ತದೆ.
ಅದನ್ನ ಮಶಿಬಟ್ಟೆ, ಕೈ ಒರ್ಸೊ ಬಟ್ಟೆ, ಅಡಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ, ನ್ಯಾಪ್ಕಿನ್ನು, ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದು ಕತೆ ಓದಿದ್ದೆ. ತಾಯಿ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಮಶಿಬಟ್ಟೆಯ ಹಾಗೆ ಅಂತ ಒಂದು ವ್ಯೂ ಅದು. ಯಾರು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಂತಲೂ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.. ಮಾತೃದೇವೋ ಭವದ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬಹುಶಃ ಇದು ಜಾಸ್ತಿ ನಿಜ.
ಉಬ್ಬಿ ನಿಂತು ರಸವಾಗಿ ಆವರಿಸಿದ ತಾಯ್ತನವು
ತೊದಲು ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದೇ ದೂರ ಕ್ರಮಿಸುತ್ತಾ
ಆತು ನಿಲ್ಲುವ ನಿಲುಕುಗಳನ್ನ,
ತಲೆಯೂರಿದ ಮಡಿಲನ್ನ,
ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದ ಕೈಗಳನ್ನ ಮೀರುತ್ತಾ
ರೂಪವೊಂದು
ಒಳಗಿಂದ ಮೂಡಿ
ಕಣ್ಣೆದುರು ಬಂದು
ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗೆ ಹೋದಂತಾದ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ
ಏನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ?
{ಅ}
3 comments:
ನಿಮ್ಮ ಭಾವಪೂರ್ಣ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಿದಾಗ, ರವೀಂದ್ರನಾಥ ಠಾಕೂರರ ಕವನವೊಂದು ನೆನಪಾಯ್ತು. ಅದರ ಸಾರ ಹೀಗಿದೆ:
"ಅಮ್ಮಾ, ನಾನು ಮೊದಲು ಎಲ್ಲಿದ್ದೆ?"
"ನನ್ನ ಕನಸುಗಳಲ್ಲಿದ್ದೆ, ಕಂದಾ!"
ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ -- ತಾಯ್ತನದ ಸೊಗಡು ಅರಳಿದಂತಿದೆ.
@ ಪ್ರಿಯ ಸುನಾಥ ಕಾಕಾ
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಆ ಮುತ್ತಿನಂತ ಸಾಲಿಗಾಗಿ.
@ ಅನಿಲ್,
ಧನ್ಯವಾದಗಳೂ.
Post a Comment