ಕಾಕಲಿಪಿ

ಆಹಾ ಇಲ್ಲೊಂದು ರೀಫಿಲ್ ಬಿದ್ದಿದೆ. ಎತ್ತಿಕೊಂಡಳು ಪುಟ್ಟಿ. ಓಹೋ ಇಂಕು ಮುಗಿದೋಗಿದೆ. ಎರಡು ಪುಟ್ಟ ಅಂಗೈಗಳಲ್ಲಿ ಗಸ ಗಸ್ ಉಜ್ಜಿ ಬರೆದರೆ ಸಾಕು ಮತ್ತೆರಡು ಸಾಲು ಬರಿಯಬಹುದು ಅನ್ನುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ.
ಹಂಗಾಗಿ ಅವಳತ್ರ ಇರುವ ಕಬ್ಬಿಣದ ಹಳೆಯದೊಂದು ಜಾಮಿಟ್ರಿ ಡಬ್ಬಿಯ ತುಂಬ ಈ ತರಹ ಸಿಕ್ಕ ರೀಫಿಲ್ಲುಗಳಿದ್ದವು.
ಇನ್ನೊಂದು ಬಟ್ಟೆಯ ಪರ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮುರುಕು ಸೀಮೆಸುಣ್ಣಗಳಿದ್ದವು.
ಈ ಹತ್ಯಾರಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕ್ಯಾನ್ ವಾಸಾಗಲು ಇದ್ದದ್ದು ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಗೋಡೌನ್ ರೂಮಿನ ತುಂಬ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ದೊಡ್ಡವರೆಲ್ಲ ಬರೆದು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ ನೋಟ್ ಬುಕ್ಕುಗಳು. ಏನಿಲ್ಲಾಂದರೂ ಒಂದೊಂದರಲ್ಲೂ ೩-೪ ಪುಟದಷ್ಟು ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಸೀಮೆ ಸುಣ್ಣಕ್ಕೆ ಸಿಮೆಂಟು ಗೋಡೆಯೇ ಗತಿ.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಇದ್ ಮೇಲೇ ಬರೀದೆ ಇದ್ರೆ ಆಗುತ್ಯೇ. ಬರೀದೆ ಸುಮ್ನಿದ್ ಬುಟ್ರೆ ನಾಳೆ ಬೆಳ್ಗೆ ಭೂಮಿಯ ಹಣೇಬರಹವೇ ಬದಲಾಯ್ಸಿ ಹೋಗುತ್ತೆನೋ ಎಂಬಷ್ಟು ಸೀರಿಯಸ್ ನೆಸ್ಸಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಪುಟ್ಟಿ, ಕೈನೋವು ಬಂದ್ರೆ ಒಂಚೂರು ಕೈ ಕುಡುಗಿ ಮತ್ತೆ ಬರೀತಾ ಕೂತಿರ್ತಿದ್ಲು.
ಅವಳೊಬ್ಬಳೇ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿಬಿಟ್ರೆ ಅನ್ನೋ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಅವಳ ತಮ್ಮನೂ ಬರೆದು ಬಿಸಾಕುತ್ತಿದ್ದ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಇನ್ನೂ ಮೂರನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಈ ಪುಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಒಂದನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಈ ಪುಟ್ಟ ಇಬ್ಬರೂ ಏನ್ ಬರೀತಾರೇಂತ ಕೇಳಿದ್ರಾ.?
ಇಂಗ್ಲೀಷು. ಬರೀ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲ. ಮೋಡಿ ಅಕ್ಷರಗಳು.
ಎಷ್ಟ್ ಬರೀತಾ ಇರ್ತಿದ್ರು ಅಂದ್ರೆ ಅವರಜ್ಜಿ ಬಂದು ಸಿಟ್ ಮಾಡಿ, ಪುಸ್ತಕ ಕಿತ್ತಾಕಿ ಎಬ್ಬಿಸಿಕೊಂಡೋಗಬೇಕು ಅಷ್ಟು.
ಆಹಾ ಎಂಥಾ ಅಕ್ಷರಮುಖೀ ಮಕ್ಳು, ಏನು ವಿದ್ಯಾರ್ಜನೆ, ಎಂಥಹಾ ದಾಹ ಅಂದ್ಕೊಳ್ಳಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಮಾಹಿತಿ ಇದೆ.
ಏನು ಬರೀತೀ ಅಂಥ ಕೇಳಿದ್ರೆ ಅವರಿಬ್ರದ್ದೂ ಒಂದೇ ಉತ್ತರ. ಜಡ್ಜ್ ಮೆಂಟು..! ಇಬ್ರಿಗೂ ಜಡ್ಜರ ಕೆಲಸ ಎಂದರೆ ಇಷ್ಟ..ಯಾಕೇಂದ್ರೆ ಅವರು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಬರೀತಾರೆ..
ಆ ಜಡ್ಜ್ ಮೆಂಟುಗಳೋ .... ಯಾವ ಬದಿಯಿಂದ ಓದಿದ್ರೂ ಉಂಹೂಂ.. ಭೂಮಿತಾಯಾಣೆಗೂ ಅರ್ಥವಾಗದವು... ನಿಜವಾದ ಜಡ್ಚ್ ಮೆಂಟುಗಳ ಸ್ಪೂಫಿನ ಹಾಗೆ!
ಅಜ್ಜಿಗೆ ಬರುತಿದ್ದ ಸಿಟ್ಟೂ ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಹಿರಿಯರೂ ಕೋರ್ಟು ಕಚೇರಿ ಅಂತ ಅಲೆಯುವುದಕ್ಕೇ ಇರುವಾಗ ಈ ಮಕ್ಕಳೂ ಅದೇ ಗ್ಯಾಂಗಿಗೆ ಸೇರಿದ್ರೆ ಯಾರಿಗ್ ತಾನ್ ಸಿಟ್ ಬರ?!
ಬರೀ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಗೀಚಿದ್ ಒಂದೇ ಅಲ್ಲ. ಮನೆಯ ಗೋಡೆ ತುಂಬಾ ನೆಲದಿಂದ ಮೂರು ಮೂರೂವರೆ ಅಡಿಯವರೆಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೂ ಈ ಕಾಕಲಿಪಿಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದುದು. ಆಗೆಲ್ಲ ಮನೆಗೆಲಸದವರ ಕಾನ್ಸೆಪ್ಟೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲ. ಅಜ್ಜಿಯೂ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನೂ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಈಗ ಮಕ್ಕಳ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಾದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟಿಯರಿಗೆ ಯಾವ ತಪ್ಪೂ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಗೀಚಿ ಓಡಿಹೋಗುವುದು, ಒಂದೊಂದ್ಸಲ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಪ್ರೆಷರ್ರು ಬಿದ್ದಾಗ (ತಿಂಡಿಯಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಶಾಲೆಗೆ ಬರೆದು ಕಳಿಸುವೆ ಎಂಬ ಬೆದರಿಕೆ) ನೆಲಒರೆಸುವ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಗೋಡೆ ಒರಸುವುದು ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾಕಲಿಪಿ ಅಂದ್ರೆ ಶುದ್ಧ ಕಾಕಲಿಪಿ ಅದು.

ನೀಟಾಗಿ ಒಂದು ಸಾಲುತುಂಬ ಕಾಗೆ ಒಂದು ಅಕ್ಷರವೂ ಗ್ಯಾಪು ಬಿಡದ ಹಾಗೆ ಕಾಲಿನ ಇಂಪ್ರೆಷನೆ ಇಟ್ಟರೆ ಏನು ಬರುತ್ತೋ ಅದೇ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಜಡ್ಚ್ ಮೆಂಟು. ಹಾಗಂತ ಒಂದೇ ಸಾಲಲ್ಲ. 
ಸಾಲು ಸಾಲು. ಪುಟ ಪುಟಾ. ಪುಸ್ತಕ ಪುಸ್ತಕ..
ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡ ಕೂಡಲೇ ನಂಗೆ ಈಗ್ಲೂ ತಕ್ಷಣ ನಗು ಬಂದ್ ಬಿಡತ್ತೆ. ಅಮ್ಮಮ್ಮನ ಸಿಟ್ಟಿನ ಮಖವೂ ನೆನಪಾಗತ್ತೆ.

ಇದೆಲ್ಲಾ ಈಗ್ಯಾತಕ್ಕೆ ನೆನಪಾತಪಾ ಅಂದ್ರೆ ನಿನ್ನೆ ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಮಗಳು ಐದು ತುಂಬಲಿರುವ ಸೃಷ್ಟಿ ಶುಭದಾಯಿನಿ, ಈ
e-ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಪೆನ್ನು ಹಿಡಿದು ನೋಟ್ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತ ಕೂತಿದ್ದಳು.
ಏನು ಬರೆವಳು ಅಂತ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದ್ರೆ. ಅದೇ ಕಾಕಲಿಪಿ.
ಏನದು ಅಂದ್ರೆ
ಇಂಗ್ಲೀಷು.. ಆಲ್ಫಬೆಟ್ಸ್ ಅಲ್ಲಾ, ಜಾಸ್ತಿ ಬರ್ದಿರುತ್ತಲ್ಲಾ ಓದದು ಅದ್ನ ಬರೀತಿದೀನಿ ಅಂದ್ಲು.
ಮರದೊಳಗೆ ಮರಹುಟ್ಟಿ ಮರ ಚಕ್ರ ಕಾಯಾಗಿ ನೆನಪಾಯಿತು. ಬರೀ ಬರೀ ಅಂತ ಖುಶಿಪಟ್ಟೆ. ನಾನೂ ಒಂದೆರಡು ಸಾಲು ಬರೆದೆ.
ಅವಳು ಮೊದಮೊದಲು ಬರೆಯಲು ಕಲಿತಾಗ, ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಬರೆದು ಅವರಪ್ಪನಿಗೆ ಸಿಟ್ ಬಂದು ಬಯ್ದಾಗ ನಾನು ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಅಡ್ಡಗೋಡೆಯಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಬರೆಯಲು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.
ಒಂದು ವಾಷು, ಇನ್ನೊಂದು ಕೋಟು ಕೊಟ್ರೆ ನಂ ಗೋಡ್ ವಾಪಸ್ ಮಿರಿಮಿರಿ ಮಿಂಚುತ್ತೆ. ಆದ್ರೆ ಅ ಮೊದಲ ಬರಹದ ಎಳೆ ಕೈಯ ಸುಗ್ಗಿ ತಡೆಯಲು ನಮಗೇನು ಹಕ್ಕು ಅಲ್ವಾ? ಗೋಡೆಗಳಿರುವುದೇ ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಅಂತ ಅಂದಿದ್ದು ಅವಳಿಗೆ ಖುಶಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅವರಪ್ಪನಿಗೆ ಸಿಟ್ಟಾಗಿತ್ತು. ಆದ್ರೂ ಅವನ ಬಾಲ್ಯ ನೆನಪಾಗಿದ್ದರ ಫಲ ನಮ್ಮನೆ ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಆರ್ಟ್ ಗ್ಯಾಲರಿಯಿತ್ತು.

ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ, ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡಿಸಿದ, ಸಿಟ್ ಬರಿಸಿದ, ನಗು ತರಿಸಿದ, ಕಣ್ಣೀರ್ ಒರೆಸಿದ, ಇರಿಸುಮುರಿಸುಗೊಳಿಸಿದ, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿದ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಏನೇನನ್ನೋ ಅರುಹಿದ ಮತ್ತು ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಇನ್ನೂ ಟೂ ಫೋಲ್ಡ್ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ, ಹಾಗೇ ಸಾಗುವ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ದಿಲ್ ರುಬಾಳಿಗೆ ನಾಡಿದ್ದಿಗೆ ಐದು ತುಂಬುತ್ತದೆ.
ಒಂದಿಷ್ಟು ಬೆರಗು, ಮತ್ತು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಖುಶೀ ನಂಗೆ.

ಈ ಎಡವಟ್ಟು ಹೆಣ್ಣನ್ನು, ಅಮ್ಮನನ್ನಾಗಿಸಿದ ಆ ಮೆರುಗು ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಒತ್ತಿ ಒತ್ತಿ ಮುದ್ದು. ಮತ್ತು ಆ ಪುಟ್ ಪುಟಾಣಿ ಮೈಗೆ ಕಂಗರೂ ಹಗ್ಗು.

(ರೀಫಿಲ್ ಮತ್ತು ರೂ-ಕಾಂಗ ಚಿತ್ರಗಳು ವೆಬ್ ಕರ್ಟೆಸಿ)